Getuigenissen van jongeren in oorlogstijd

Waar een oorlog woedt, zijn kinderen vaak als eersten het slachtoffer. Omdat ze met hun ouders en broertjes en zusjes moeten vluchten, in angst leven, honger lijden, hun ouders verliezen of zelf omkomen. Dat was in de Tweede Wereldoorlog zo, dat is nu nog steeds zo. Volgens War Child groeien anno 2023 wereldwijd 230 miljoen kinderen op in gebieden met oorlog en gewapende conflicten.

Getuigenissen van kinderen in oorlogstijd zijn terug te vinden in dagboeken, tekeningen, of zaken die te maken hebben met hun overlijden: bidprentjes, achtergebleven kledingstukken. De oorlog ontnam deze kinderen hun toekomst.

Hieronder een aantal voorbeelden die terugkomen in de expositie ‘Jongeren in de vuurlinie’, die van 1 tot en met 23 oktober te zien is in de Stevenskerk in Nijmegen. Met daarnaast een interview met Mehrzad Joussefi, 16 jaar oud, kind van vluchtelingen, over oorlog, vrijheid en zijn wensen voor de toekomst.

Annie de Vos (15 jaar, 1944)

‘Honderd bommen en granaten
En ’n leger van soldaten
Verslind ik liever geheel en al
Eer ik jou vergeten zal’

Deze woorden schrijft de dan 12-jarige Annie de Vos in 1941 in het poëziealbum van een schoolvriendin. Drie jaar later, op 22 februari 1944, gaat zij vanuit school met een nichtje het stadscentrum van Nijmegen in. Voedselbonnen wegbrengen naar een oom? Een foto van het nichtje bekijken in een etalage in de Houtstraat? Peperkoek kopen bij bakker Van Belt in diezelfde straat? Niemand weet het precies.
Bommen uit Amerikaanse vliegtuigen verwoesten die middag een belangrijk deel van de Nijmeegse bovenstad. Wanhopig zoekt vader Gerard, een loodgieter uit de Hazelaarstraat, naar zijn dochter. Tevergeefs. Van Annie en haar nichtje wordt niets terug­gevonden. Haar ouders blijven verscheurd en vol verdriet achter. Annie is hun enige kind.‘Vergeet mij niet’, heeft Annie in de hoekjes van het poëziealbum geschreven.

Ton van Lith (15 jaar, 1944)

Aan het begin van de Krayenhofflaan in Nijmegen woont de 15-jarige Ton van Lith. Zijn vader is graanhandelaar. Als Nijmegen eindelijk vrij is, wil hij de stad in. Thuis vinden ze dat niet zo’n goed idee, maar na de nodige ‘poespas’ mag hij er toch op uit. Ton ziet hoe NSB’ers, de aanhangers van de Duitsers, uit hun huizen worden gesleurd. Ze lopen over straat met borden waarop staat ‘Ik ben een ploert.’
Vlakbij zijn huis, bij de Hezelpoort, staan twee uitgebrande Duitse bussen en in de goot ligt munitie. Even verder ziet hij een kapotgeschoten Britse pantser­wagen. In zijn dagboek tekent Ton zijn ervaring met de oorlog op.

Robbie Oostendorp (2 jaar, 1944)

Robbie Oostendorp woont met zijn ouders, broer en zus aan de Ruisdaelstraat in Nijmegen als de Amerikanen op 17 september 1944 in Groesbeek landen. ­
Hij is tweeëneenhalf jaar oud. In de volgende dagen vallen de granaten in de buurt van zijn woning, overal vliegen huizen in brand. Na twee angstige dagen in de kelder vluchten de ouders met hun kinderen naar een schuilkelder in Bottendaal.
Als de Waalbruggen veroverd zijn, durven ze op 21 september de bevrijders te begroeten. De kleine jongen op zijn klompjes boekt veel succes bij de Amerikanen en Britten. Hij steekt zijn tong uit als je hem vraagt naar de Duitsers. De Engelsen kunnen rekenen op enthousiasme: zijn beide handjes gaan omhoog en de dreumes roept: ‘Hoera, goodbye’. Een Engelsman is ontroerd en kust hem op beide wangen. Nijmegen is vrij, maar nog niet bevrijd van oorlogsgeweld.

Sima Nabavi (11 jaar, 2020)

Sima Nabavi is een leerling van groep 8 op een basisschool voor kansarme kinderen in Kabul (Afghanistan), gerund door de stichting IEAF.
Ze heeft geen makkelijk leven. Ze lijdt aan leukemie, haar vader is overleden. Samen met haar moeder zorgt ze voor het gezin, onder meer door de verkoop van borduurstoffen. Dankzij haar doorzettingsvermogen slaagt ze op school.

Op 11-jarige leeftijd schrijft Sima een verhaal over een gekooide vredesduif die niet kan vliegen omdat zijn vleugels onderling strijd voeren. Alleen door samen te werken, leren de vleugels vliegen. Zo geeft ze haar kijk op de situatie in Afghanistan en ze maakt er zelf tekeningen bij.
In 2020 overlijdt Sima, 11 jaar oud, aan leukemie. Door de oorlog in haar land zijn er onvoldoende zorgfaciliteiten. Anders had ze nu misschien nog geleefd.